Honden leven in het hier en nu

Weet je dat honden in het nu leven, zonder herinnering en zonder verwachting?
Maar als je gaat nadenken, is dat ook wel vreemd. Want hoe leer je, je hond dan eigenlijk iets aan? Ik bedoel ik kan gisteren de hond bijvoorbeeld “zit” leren. Dan snapt hij dat zit dus een koekje oplevert, maar hoe onthoud de hond dit dan, als hij in het nu leeft?

Hoe onthoud de hond dan, deze persoon vind ik wel leuk en deze niet, of minder?
En dan niet deze is leuk omdat ik hier ooit eens een koekje van kreeg…

Honden denken niet aan later, van over een jaar en dan gaan we…. wij mensen wel.
Ze staan er niet bij stil dat ze ooit beter zagen, hun gewrichten soepeler waren. Ze ooit een moeder hadden die voor ze zorgde. Natuurlijk hebben ook honden een geheugen maar door het ontbreken van intelligentie zo als we dat bij een mens kennen denken en redeneren honden niet zoals wij dat doen. Ze denken niet na over consequenties zoals wij. Leven van dag tot dag en moment tot moment. Door patronen en bepaalde opdrachten te herhalen kun je ze wel van alles leren natuurlijk.

Een hond heeft zeker wel een geheugen, bijvoorbeeld wat dacht je als ze eens een minder fijne ervaring hebben gehad met iemand ? Een hond vergeet niet snel, ze slaan het wel op en wanneer ze deze persoon weer tegen komen komt de herinnering ook boven. Een hond denkt niet in een film rolletje net als mensen. Als wij aan iets teug denken zien we de beelden voor ons. Een hond kan dat niet , alleen als de situatie hetzelfde is komt de herinnering boven. Ik denk dat er een verschil is in ‘leren van een situatie’ en ‘door blijven piekeren over een situatie’.

Stel dat een hond geslagen wordt door een man met een paraplu. Op dat moment voelt de hond zich naar. Door een verhoogd stressniveau zal hij misschien nog even van slag zijn, maar als de stress weer gedaald is en jij komt bijvoorbeeld met een balletje aan, zal hij zich daar weer gewoon op richten en niet meer terugdenken aan het gebeurde. Een mens is daar heel anders in. Als die geslagen wordt door de man met de paraplu, zal hij daar nog dagenlang steeds aan terug moeten denken. Eenmaal thuis en de volgende dag op het werk het meteen aan anderen willen vertellen. In gedachten het gebeurde weer voor zich zien en bedenken hoe hij beter had kunnen handelen en wat er dan gebeurd zou zijn. Advies van anderen krijgen hoe zij in zo’n situatie gehandeld zouden hebben.

Een hond doet dat allemaal niet. Die denkt ’s avonds in zijn mandje niet ‘wat een rotvent toch, had ik hem maar meteen gegrepen’, maar richt zich gewoon op de huidige situatie zoals die is. Wat dat betreft leeft een hond in het nu. Iets niet steeds weer voor je zien en in gedachten aanpassen, is echter heel wat anders dan het totaal kwijt zijn. De informatie van wat er gebeurd is, wordt bij een hond wel degelijk in de hersenen opgeslagen. Maar pas als het relevant is, als er een soortgelijke situatie ontstaat, ook al is het jaren later, dan komt die informatie weer beschikbaar. Het is dan niet zozeer in de vorm van bewuste herinneringen zoals wij die hebben, maar meer dat die informatie dan een bepaalde reactie oproept. Dus als die geslagen hond opnieuw diezelfde man tegenkomt, of opnieuw een man met een paraplu meteen alle alarmbellen afgaan en de hond bijvoorbeeld klaarstaan voor een aanval.

Wij mensen leven soms niet in het nu. Dan denken ze vooral na over vroeger en gaan daarover piekeren. Hebben ze nu wel of niet een goede keuze gemaakt. Wat vinden die anderen daarvan. Dat doen honden niet, die kunnen wel leren maar kunnen niet piekeren en hun daden overdenken. Sommigen mensen leven niet in het nu door over de toekomst na te denken. Maken zich zorgen. Dat doen honden ook niet. Een hond is niet bezig met wat er straks gedaan zal gaan worden, of morgen, of hoe het met de vakantie moet. Dat maakt het welzijn natuurlijk een stuk gelukkiger.